Junior Journalisten Wedstrijd

De Wereld na 2030

De Junior Journalist Wedstrijd 2021-2022 van het Davidsfonds was nog eens een succes. Er namen 259 leerlingen uit het basisonderwijs en 50 leerlingen uit het secundair deel.Vanuit het basisonderwijs waren de jonge schrijvertjes vanuit de VLAM, het Binnenhof, Blijdhove en Sint Jan aanwezig op de prijsuitreiking. De deelnemers vanuit het secundair kwamen vanuit Futura.

De prijsuitreiking, in aanwezigheid van Schepen Griet Vanryckegem en ereburger Willy Spillebeen ging door op zaterdag 26 maart 2022 in het CC De Steiger. De 28 genomineerden kregen een boekenpakket, een schrijfblok en een schrijfpen met de hoop dat ze verder blijven schrijven. Daarnaast kregen ze nog een Cultuurcheque ter waarde van 15 euro, aangeboden door Stad Menen, dienst Cultuur.

Uit de geselecteerde werkjes is het opstel van Elena Devroedt uit de Sint Jansschool (5B) en vanuit Futura werd het opstel van Sabina Pbraeva (1stej/1ste gr) doorgestuurd naar de nationale jury. De uiteindelijke prijsuitreiking gaat door op 24 april in het Vlaams Parlement in Brussel.

We duimen dat ze op het podium mogen komen!

Elena Devroedt - 5B - Sint Jansschool

De wereld na 2030

Emily wordt om 09.56 wakker. Ze gaat naar beneden. Of om meer precies te zijn, zweeft ze van de trap met haar speciale "hover-pantoffels". Carla, de huisrobot, heeft haar lekkere ontbijt al klaargemaakt. Mmmmm, dat ziet er overheerlijk uit: ei met spek en natuurlijk een roze donut. Na dit smakelijk ontbijt, kiest ze haar outfit in de "kledij-wizard", duwt op de knop en ... Voila! Ze is klaar om naar buiten te gaan.

Emily kijkt naar boven en ziet tussen de paarse wolken hoe een "post-drone" snel komt aangevlogen. De drone zegt: "Uw post, madam!" Dank je wel André, zegt Emily vriendelijk, terwijl ze het kleine pakketje in haar boekentas stopt.

Daar komt de rode raketbus al. Emily stapt in en ziet Mia. Mia is haar vriendin al van toen ze drie jaar waren. Emily gaat vrolijk naast haar zitten en daar gaan ze. De robot-chauffeur zegt: "De volgende halte is het Marsius College".

Emily zegt opgewonden tegen Mia: 'Wat spannend, hé, onze eerste dag op de middelbare school!' Na enkele minuten vliegen zijn ze er. Daar aangekomen zien ze een gigantisch groot gebouw met veel ramen en een enorme poort. Er zijn overal robots die praten, spelen, rondlopen en zelfs vliegen rond het gebouw. Ze volgen de rest van de eerstejaars door de lange gang met overal kluisjes. Er stapt een grote robot met een lange snor en een kale kop op hun af. Hij draagt een stropdas en een veel te korte broek. De vreemde robot zegt: 'Welkom op het Marsius College. Ik breng jullie naar jullie kluisjes en geef jullie "handcomputer".   Ik denk dat dat de directeur was' fluistert Mia. 

Nadat ze hun "handcomputer" hebben gekregen en hun handafdruk in het kluisje hebben geprogrammeerd, zien ze in een hoekje een kleine robot staan. Rond de kleine robot staan er een heleboel grote robots die er angstaanjagend uitzien. Ze lachen hem uit en duwen en pesten hem. Emily en Mia vinden dat er niet gepest mag worden. De meiden lopen naar de kleine robot toe terwijl ze hard roepen "GA DAAR WEG! LAAT HEM MET RUST!".

De pesters kijken verbaasd op en gaan beschaamd weg. Emily en Mia zien nu de kleine robot veel beter. Hij heeft blond krullend haar en enkele sproetjes. De robot zegt: "Dank u wel. Ik heet Elvin". Elvin zegt ook dat hij geen papa meer heeft. Het wordt even stil, maar dan wordt de stilte verbroken door het geluid van de schoolbel.

'De eerste les gaat zo beginnen', zegt Mia. Het is wiskunde. Daar zijn Emily en Mia goed in, maar Elvin niet. In de pauze helpen de meiden hem met zijn schoolwerk. Daardoor heeft hij een 10/10 voor zijn proef.

Na al hun andere lessen gaan de meiden naar huis. Net voor ze de raketbus willen instappen valt Mia over een steen. Ze rolt over de grond, waardoor een andere robot bijna op haar arm stapt. Emily loopt er snel naartoe en kijkt of Mia niets bezeerd heeft. In plaats van bloed ziet ze echter dat er onder haar make-up metaal zit! ............MAAR DAN IS MIA OOK EEN ROBOT !!!!!!

Emily loopt in paniek de bus in, net voor de deuren dicht gaan. Eenmaal ze thuis is aangekomen, stapt ze uit en gaat snel naar binnen.

Carla zegt: 'Je bent vroeg thuis. "Hoe komt dat?" Emily antwoordt niet maar zweeft op haar hover-pantoffels naar boven. In haar kamer gaat ze aan haar bureau zitten. Ze legt haar hoofd op tafel en begint te wenen. Ze dacht namelijk dat Mia een mens was. Maar dan beseft ze dat het niet uitmaakt of je nu een mens bent, robot of een eenhoorn bent. Mia is haar vriendin en zal dat altijd blijven! Emily gaat terug met de raketbus en verontschuldigt zich.

Om het goed te maken zegt Emily dat Mia mag komen eten. Emily geeft toe dat ze een beetje, een beetje veel geschrokken was.

Ze stappen in de raketbus en giechelen de hele rit lang.

De wereld na 2030

Over mij

Hallo allemaal. Ik ben Sabina Ibraeva, ik ben 26 jaar en ik woon in Nox. Nox is een nieuwe, grote en mooie stad in Duitsland. Ik heb ook een paar hobby's: die zijn spelen met mijn robot-kat, ik hou van vliegen met mijn vliegende auto's en met mijn vliegende schoenen, gaan winkelen vind ik ook heel leuk. Ik heb 2 dochters, ze wonen bij mij. Ze zijn een tweeling en dus even oud. Ze zijn 5 jaar oud en zitten samen in de kleuterklas. In een kleuterschool leren ze vliegen met vliegende schoenen en ze leren al werken met computers. Wij hebben thuis ook robots. Onze kookrobot maakt ontbijt klaar. Na het eten brengt ik mijn kindjes snel naar school, want het is al bijna 10 uur. De scholen en kinderscholen beginnen om 10 uur. Middelbare scholen bestaan niet. Volwassenen of oudere kinderen krijgen online lessen als ze dat zelf willen of als ze daar zin in hebben.

26 mei 2035

Vandaag is het net 8 jaar geleden dat het coronavirus gestopt is. Dus daarom is het vandaag een nationale feestdag. Heel veel mensen gingen vandaag bloemen leggen bij het standbeeld waar de namen van mensen opstonden die gestorven zijn door het coronavirus. Ik ben vandaag ook bloemen gaan leggen. Maar gelukkig is er niemand van mijn familie gestorven door dat virus.

Ondertussen is het al 14 uur, het is al tijd om Lisa en Lena op te halen. Ik ga zitten in mijn vliegende auto en vlieg naar hun school. Wanneer we thuis zijn, maakt onze kookrobot weer eten klaar en geeft die ons eten. Terwijl wij eten, stofzuigt een andere robot ons huis en ruimt die alles op. Na het eten breng ik Lisa en Lena naar hun grootouders. Ze zijn vorige week verhuisd naar een nieuwe villa. Nadat ik ze heb gebracht naar hun grootouders, ga ik met mijn vliegende auto naar mijn werk. Ik werk in een fabriek waar we "bestevriendenrobots" maken. Dat zijn gewoon kleine robots waarmee je kan spelen, wandelen, praten, dansen, slapen en nog veel meer dingen kunt doen. Het maken van een robot is eigenlijk echt heel gemakkelijk. Ik heb dat geleerd in minder dan drie maanden.

Twee jaren geleden

Twee jaar geleden gebeurde iets engs in deze wereld. Er was een Derde Wereldoorlog ontstaan. Je vraagt je waarschijnlijk af waarom? Dat is allemaal omdat verschillende landen nieuwe steden wilden. Zoals Nox, Borz en Pritania. De landen die wonnen, mochten deze steden in hun land. Toen Duitsland had gewonnen, kreeg die de stad Nox, Frankrijk kreeg de stad Borz en Italië kreeg Pritania. Alleen deze drie landen hadden gewonnen. Het maken van deze steden heeft niet zo lang geduurd, omdat er nieuwe werktuigen en nieuwe machines zijn.

Om de stad Nox af te krijgen hebben ze er een jaar over gedaan, maar ze zijn nog steeds bezig met versieren en mooier maken.

Deze week

Vandaag komen mijn broers, zussen en mijn ouders eens langs. Daarom ga ik met mijn vliegende schoenen naar de winkels om boodschappen te gaan doen. Als ik thuis ben, maakt mijn kookrobot eten klaar en ik maak een orataart klaar. Ora is een nieuwe fruitsoort, die lijkt op een appel, maar het heeft een andere smaak. Ik dek de tafel samen met mijn kindjes.

Binnen een paar uren komt mijn familie aan. We hadden elkaar al vier yano niet gezien. Yano is een nieuw woord voor jaar. Dat komt omdat er in 2032 heel veel nieuwe woorden zijn ontstaan, maar wij gebruiken die nieuwe woorden niet zo veel, omdat het moeilijk is om te wennen aan zoveel vreemde woorden. Daarna gaan we allemaal eten en na het eten kijken we samen tv. We horen op het nieuws dat er een nieuw virus is ontstaan en dat het verplicht zal worden om weer mondmaskers te dragen.

De volgende dag

Samen met mijn gezin en mijn kindjes ga ik naar een café. Als we binnen gaan, stuurt de medewerkster ons weg en roept ze heel respectloos: "Jullie hebben niet gelezen wat er op de deur stond!". We gaan weer naar buiten en kijken wat er op de deur staat. Mijn broer zegt: "Er staat hier dat je niet mag binnenkomen zonder een mondmasker".

De wereld wordt vreemder en vreemder, niemand weet wat er zal gebeuren. Misschien is de laatste dag van de wereld heel dichtbij.