Verkiezing van Cultuurverdienste
Stad Menen
voordracht van Dirk Steppe
Na de gedwongen coronapauze reikt het Cultuurforum en stad Menen dit jaar weer de 'Prijzen voor Cultuurverdienste' uit. Opnieuw mogen alle verenigingen een kandidaat vooruitschuiven waarvan zij vinden dat de man of vrouw in kwestie bijzonder verdienstelijk is geweest voor onze stad. Davidsfonds Menen houdt eraan dit keer kunstschilder Dirk Steppe als kandidaat voor te dragen en dit voor de manier waarbij hij al zijn hele leven lang een opmerkelijke carrière als kunstschilder aan het uitbouwen is.
Dirk Steppe is een rasechte Menenaar (°16/06/1950) en is met echtgenote Christine Vanassche woonachtig in de Yvonne Serruysstraat 56. Na lager onderwijs doorlopen te hebben in het Sint-Aloysiuscollege volgde hij zes jaar Hoger Onderwijs voor Toegepaste Kunsten aan de Koninklijke Academie voor Schone Kunsten te Gent, studie die hij 1973 met succes afrondde en die hem toegang gaf tot het beoefenen van de meeste ambachtskunsten.
In 1978 won hij de Eerste Prijs van een wedstrijd met als thema 'het Geluk' uitgeschreven door het Alfons Blomme Museum uit Roeselare. Dirk behaalde deze eerste Prijs met een werk dat een geboorte als onderwerp had en waarin hij subtiel de overgang vanuit de warme duisternis van de baarmoeder naar het licht van het leven wist uit te beelden. Dit bekroonde werk maakte duidelijk dat Dirk naast zijn activiteiten om den brode als publicist, althans wat de schilderkunst betreft, wel degelijk van plan was zijn eigen weg te bewandelen.
Nog meer formele bevestiging van zijn talent volgde in 1985 toen hij op het Koksijdse kunstsalon de Europese gouden medaille voor schilderkunst behaalde met 'They shoot horses don't they', een werk waartoe hij door de gelijknamige film van Sydney Pollack uit 1969 werd geïnspireerd. Dit werk vormde de aanzet van een reeks schilderijen waarin de kunstenaar een geheel eigen stijl ontwikkelde en waarin zowel surrealistische als symbolistische elementen in felle kleuren werden samengebracht. Zelf omschreef onze Menense kunstenaar werken uit deze periode als 'een symbolische uiting van gevoelens, droombeelden, gedachten en visioenen'. In het verlengde hiervan nam hij deel aan diverse tentoonstellingen en behaalde hij naast een tweede keer de Europese gouden medaille voor schilderkunst (1987), nog tal van andere prijzen.
Rond de eeuwwisseling zou Dirk dit voor het grote publiek niet altijd even gemakkelijk te doorgronden werk inruilen voor meer uitgesproken figuratieve schilderijen. Daarvan mogen de grote thematentoonstellingen van Dirk Steppe getuigen die na het millennium in Menen werden georganiseerd. Eerste exponent van de meer figuratieve richting die de kunstenaar was ingeslagen was in 2004 de tentoonstelling 'Dames', een serie naaktfiguren waarbij hij in de sporen van Lucian Freud (Oostenrijks schilder, 1922-2011) het vrouwenlichaam onbevangen en niets verhullend konterfeitte.Met de in 2014 gehouden tentoonstelling 'Staatsieportretten', een reeks monumentale werken die hij, samen met dochter Katrien tot stand bracht, en in zich reeds de kiemen van zijn aanleg voor het doorleefd portretteren van de mens droeg, ruilde hij de naturalistische stijl van 'Dames' in voor een meer realistische en evenwichtig gedragen stijl die bij kunstkenners hoge ogen gooide.
In 2019 tenslotte pakte Dirk met 'BuitenBeeld uit, een tentoonstelling waarvoor de schilder portretten van daklozen en asielzoekers uit een Brussels opvangcentrum maakte. Dit nieuwe project resulteerde in een reeks van 35 pure, van alle franjes ontdane geschilderde portretten van door het leven getekende mensen.Dirk zelf, vaak te veel de gevangene van zijn bescheidenheid, liet toen en laat ook vandaag nog alle lofbetuigingen aangaande zijn kunst rustig aan hem voorbijgaan en wil bij dit alles hoogstens gezegd hebben dat zijn vakbekwaamheid een degelijke basis vormt voor het streven naar steeds meer diepgang in zijn werk, in de hoop ooit uit te komen bij die geniale toets die zijn werk 'onomkeerbaar' zou maken.
Naast dit zuiver artistieke werk is Dirk Steppe als geboren en getogen Menenaar bij het brede publiek eveneens bekend van zijn talrijke interieurschilderijen in landelijke herbergen, restaurants maar ook rusthuizen. In dit verband denkt hij met heimwee terug aan zijn muurschilderij 'De schepping van Adam' naar het werk van Michelangelo) in de traphal van het voormalig woonzorgcentrum in Lauwe maar dat tot zijn spijt door het optrekken van een nieuwe vleugel de eeuwigheid niet heeft gehaald.
Evenmin mogen we voorbijgaan aan de grote verdienste die Dirk als decorontwerper en -schilder voor theaterverenigingen toekomt. Zo evoceerde hij voor het totaalspektakel 'Oorlog en Vrede in Menen' (een productie van Rotary Menen en Jean-Pierre Lepoutre uit 2018) op de scène van cc De Steiger, de oost-zuidelijke kant van de markt van Menen op een weergaloze manier, stadhuis met belfort en drankgelegenheden inbegrepen.
Begin 2020 tenslotte, realiseerde hij binnen het project 'Menen Muurt' zijn laatste grote werk. Daarbij integreerde hij niet minder dan zes bekende Bruegeltaferelen in een muurschildering dat 20 meter lang is en waarvan de hoogte 3 tot 4 meter bedraagt, een werk dat in Rekkem ter hoogte van de Sint-Niklaaskerk in zijn volle glorie te bewonderen valt. Momenteel werkt hij aan nieuwe portretten maar ook aan een reeks grote achtergrond- en natuurschilderijen voor het TV één-programma 'Taboe'.
Dit alles bijeengenomen maakt dat Davidsfonds Menen met veel plezier en gepaste trots Dirk Steppe, als waardig cultureel ambassadeur van de stad Menen voordraagt voor de Prijs van Cultuurverdienste.
Om deze reden vragen wij u dan ook om onbeschroomd deze kandidatuur voor Dirk mee te willen onderschrijven. Hoe dit kan vindt u terug op www.menen.be/cultuurverdienste.
